Aynen devam.

Bugün çok iş gördüm blog. Sabah dört saate yakın satranç çalıştım: teori öğrendim, maç yaptım, maçı analiz ettirdim. Toz aldım, çamaşır katlayıp kaldırdım, iki posta daha yıkayıp astım, bulaşık makinesini boşalttım, mutfak tezgahını topladım. Makale bile yazdım, dörtte üçü bitti. Evin şu an hiçbir işi kalmadı. Birazdan akşam yemeğini yiyip galiba biraz daha maç yapacağım.

1390 puanlı Olivia'ya karşı oynadım bugün. Yenildim ama büyük bir yanlış yaptım oyunu kazanmak üzereyken. Oyun benimdi. Hissim buydu. Nitekim analizde de öyle çıktı. Benim mükemmel hamle sayım ve en iyi hamle yüzdem daha yüksek. Hata sayım daha az. Yani o öldürücü hataların önüne geçebilsem puanım fırlayacak. Bir geçebilsem... zaten dükkan benim. Ama bunu bilmek iyi geldi. Demek ki benim oyunum 1390'dan daha iyi şu haliyle bile.

Dünya şampiyonu Magnus Carlsen'in biyografisine baktım Wikipedia'dan. Bir senede 900 puan yükseldiğinde günde üç dört saat satranç çalışıyormuş (ben üç gündür günde beş saati aştım sanıyorum). Ama onu bir BüyükUsta çalıştırmış (ben de gidip bulacağım bir BüyükUsta, inan ki yapacağım, biraz pişeyim). 900 puanda gözüm yok. Ama altı ay sonra bu puanda kalacağımı düşünmüyorum. Bu analiz olayına çok daha erken ayacaktım, en büyük pişmanlığım bu. Hepsi pintilikten. Shredderchess'e para vermeyeceğim dedim, PGN'leri alamadım, analiz ettiremedim. Bir de şu satranç yorumcuları var ya internetten yayınlanan büyük turnuvalarda. Allah kahretsin bu adamlar ne kadar donanımlı, allahın televizyon sunucusu diye dövünüyordum, açılışın adını, hangi sene ilk kimin oynadığını filan söyleyebiliyorlar diye. Kız şaşkın, sen ona televizyon sunucusu muamelesi yapıyorsun, adamlar yayın için en bilinmiş BüyükUstaları davet etmiş. İsmini bildiğin Büyükustalar bazıları. Sadece yüzünü tanımadığından onu haber sunucusu sanıp dövünüyorsun boşu boşuna. Ay ne gereksiz dram. Yalnız bugün çok kararlıyım. Yani dünden çok daha hırslıyım. Neyse, dur bakalım. Daha dün bir, bugün iki. Daha haftası dolmadı.

Bir de Magnus'un bir satranç öğrenme uygulaması çıkmış: Magnus Trainer. Koşa koşa gidip indirdim. Peh. Sadece iphone ve ipad içinmiş. Neyse yakında androide de gelecek. Sen o zaman gör beni.

Evet arada makaleyi de epey ilerlettim az önce dediğim gibi. Üstelik aklıma yeni makale konuları geldi. Hepsini not aldım. En çok korktuğum elimde üç makaleyle kalmaktı. Galiba öyle olmayacak. Bir de güzel bir his onunla uğraşmak. Dipten dipten "yapmam gerekeni yapıyorum", "kendim için yapıyorum",  ve "zaman boşuna akmıyor" hissi. Bu his çok ender olur. Anla ne kadar güzel günler olduğunu.

Kutlayasım var. Bir şişe beyaz şarap alasım.

Facebook'u boşalttım. Çok iyi oldu. Tavsiye ederim. Kimseyi takip etmiyorum. Çünkü insanların bildirimlerini koymak yerine, o hangi haberi beğenmiş, kimin çocuğuna yorum yapmış, bana onu gösteriyor. Yok yani. Şimdi giriyorum. Bakıyorum bir şey yok, çıkıyorum. Birden kapatamadım. Olmuyor. Arada bir merak ettiklerimin sayfasına giriyorum öyle bakıyorum. Haberleri de televizyondan izliyorum. İki kere günde ortalama. Sabah ve akşam. Bütün günüm facebook'ta geçiyormuş yahu.

Evet. Nasıl ama? Güzel değil mi? Haydi ben şimdi bir kaç zafer kazanmaya gidiyorum.

Parlak günlere devam.

Günlük tutmanın faydaları: ne gün başlamışım ben teori çalışmaya deyince, hop, son postun tarihine bak. Perşembe. İşte bu. Üç günlük çalışmayla iki senede aşamadığım sınırı aştım. Hala 1350'ye gelmedim ama bugüne kadar geldiğim en tepe noktadayım. Her yenmeye sadece 3 puan verdiği için ve kaybedince 2 puan kestiği için ve ayrıca günde maksimum 4 maç yapabildiğim için, 1350'e ye varmak iki günden olmuyor. Ama yakın. Çok rahat söyleyebilirim. Bugün galiba beş saat satranç çalıştım. Maçlar ve maç analizleri dahil. Ama kafam da kazan oldu. Fakat hala doyamadım. Yorgun olmasam daha da uğraşırım. Ama dinlenmesini de bilmek gerek. İki filli mattan sonra, bazı Büyük Ustaların bile hakim olamadığını söyledikleri at ve fille matı da öğrendim. Biraz açılış baktım. Ama kaybettiğim maçların analizlerine bakınca, sorunun açılışta olmadığına çok şaşırarak aydım. Ben avantajımı oyun ortasında kaybediyormuşum. Oysa oyun ortasında çok iyi olduğumu sanıyordum. Maç analizi çok süper bir şey. Yanında hoca varmış gibi.

Onun dışında, ilk makaleyi yazmayı denedim. Hiç sandığım kadar kolay olmadı. Hatta hiç olmadı. Neredeyse ilk günden pes ediyordum. Sonra aklıma farklı bir açı geldi. Tekrar ümitlendim proje için, pes etmekten vazgeçtim. Ama yine de sandığım gibi olmayacak. Ben sözcükler gürül gürül akacak sanıyordum. Akıyor gerçi akmasına da, kontrolsüz akıyor. Saçılıyor yani. Kağıtsız kalemsiz yazılmıyor. Çok iyi bildiğin bir konu bile olsa, önce plan yapacaksın. Hatta problematik çizeceksin. Bir de böyle deneyeyim.

Çocuk kitaplarını verdim kardeşime. Ufaklık o kadar sevindi ki. Aklım neredeymiş bugüne kadar. Sonra topladığım pilleri geri dönüşüme vereyim dedim. Kutuları merkeze götürmüşler. Pöf. Neyse iki hafta asgari bekleyecek. Sonra gelir nasılsa. Aslında şu an kurutucudaki kıyafetleri katlayıp kaldırmam lazım ama mecalim yok. Hava biraz serinledi gerçi ama. Enerjim biraz düşük.

İyiyim ama genele bakınca. Keyfim yerinde. Doğru bir yere gittiğimi biliyorum. Bu bana mutluluk veriyor.

Güzel işler.

Ayyyy. Gel gel. Anlatıyorum.

Hangisinden başlasam? Bu satranç aşkının yeniden alevlenmesi için hedeflerimi 1350 + dan 1600'e çekmem ve bunun için sağlam yöntemler bulmam yeterliymiş. Teori çalışacağım diye heyecandan gece uykularımın kaçacağını söyleseler buna popomla gülerdim: bu dünyada olacak iş değil, belllllki paralel bir evrende derdim, ama belki. Yani yana yakıla teori çalışıyorum. Oyun sonu şimdilik. İki filli oyun sonunu bile beceremediğim ortaya çıktı desem. Nasıl 1350'ye varmayı hedefleyebilirmişim ki. Bilmeyenler için, iki filli oyun sonunu yeni başlayanlara öğretirler. Yani taşların nasıl oynatıldığını öğrendikten bir sonraki aşama. Hemen hemen.

Şu satrancın nesine bu kadar uğraşıyorsun diye sorabilirsin mesela: güç ve kontrol duygusu veriyor diye cevap veririm sana. Kendini süpermen gibi hissediyorsun (başardığında süpermen, başaramadığında da omurgasız bir solucan). Bu teori de sıkıcı mıkıcı gelebilir ama inceliklerini öğrendiğinde "vaaaaaay, gelsin şimdi Kasparov karşıma, şu pozisyonda beni yiyemez artık bu saatten sonra" duygusu. Hesap ve mantık yürütme bir yere kadar. Hesapla mantıkla çözemeyeceğin durumlar var. İstediğin kadar ve istediğin süre kafa patlat. İstersen hayatının otuz senesini o pozisyonu hesaplamaya ver. Gene yapamazsın. Bilmen gerek. Öğrendiğinde çok büyük bir sırra ermiş gibi hissediyorsun. Bütün zevki burada. Yoksa çekilir dava değil. İki senedir oynuyor dolayısıyla maç kazanmak için uğraşıyor olmak da etkili olmuş olabilir. Yoksa bu saate kadar aklım neredeymiş.

Bütün iş güzel öğreteni bulmakta. Galiba her konuda bu böyle. Güzel öğreteni bulmak işin yarısı. Bu chess.com güzel anlatmıyor mesela ben gidip aynı konuda video araştırıp tamamlıyorum. Ama konuları sistematik ele almış. Konu seçimlerinden yürüyorum.

Sonra: bu sadeleşme mevzusu. Ege'nin kitabındaki tavsiyeye uydum. Çok zaman ayırasım yoktu. O yüzden onun dediği gibi tek bir gözü sadeleştirdim, beş dakika filan sürdü. Zaten önceden ayırdığım kitapların gözüydü. Senelerdir verilsin ya da satılabiliyorsa satılsın diye ayrılmış "çöp" kitaplar. Fakat senelerdir işlem görmeden orada yer kaplıyordu. Çıkardım iki kule yaptım. Göz tozlanmıştı, tozunu aldım. Toplamda dört sahafla görüştüm telefonla. Resimler çektim gönderdim whatsapp'tan. Uğraştım yani. Hiçbiriyle anlaşamadım. Olmayacak bu iş böyle satamayacağım diye koydum kafama. Versem birine, verdiğim kişiye ayıp, öyle çöp kitap. Olsun sokağa bırakırım. Evde durmasındansa. Derken, bizim orada dandik kitaplar satan bir sahafımsı/kitapçı var. Dün önünden geçerken, dur dedim, bir de buna sorayım. Tabelada ikinci el kitap alınır diyor. Hah. Tamam. Çok güzel. Buldum adamı. Hemen cep telefonumdaki resimleri çıkardım gösterdim. Baktım, burun kıvıracak anlamadan, hemen en değerlisini öne sürdüm (nihahaaa yaşasın pazarlama makaleleri): bu Ayfer Tunç. Adam hemen, Ayfer Tunç'a beş lira veririm, öbürlerini getir, bakmadan söyleyemem demesin mi? Beş lira mı? Önceki sahaflardan bir tanesi bir buçuk tl diyordu da sonra onu da vermedi, bunlardan her evde var diye burun kıvırıp. Öbürleri direkt işimize gelmez dediler. Neyse gittim eve, hemen kuleyi aldım adama götürdüm. Hepsine on lira verse verecektim. Sonuçta sokağa bırakmayı düşündüğüm kitaplar. Uzun lafın kısası, tüm kuleyi on beş liraya satın aldı adam. Bir tanesi hariç. Onu da bedavaya verdim. Yalnız nasıl güzel bir duygu. Hiçbir on beş lira o kadar değerli olmamıştır. Kurtuldum kuleden, hem de para aldım üstüne. Geriye daha değerli kule kaldı. Onları en azından birilerine verebilirim.

Sabah da, öğrencilerden bana kalmış fakat hiçbir işime yaramayan resimli çocuk kitaplarını vermek için kardeşimi aradım. "Yeğenime göre kitaplar var elimde ister misin?" Aaa bir sevindi, bir sevindi. Ay bilsem sevineceğini daha önce verirdim. Ben tam taşınmadan önce fazla yük oluyor diye küfür edecek sanmıştım. Oh onlar da gitti sayılır.

Sonra kitaplığın en tepesinde duran tozlar içindeki eski modem çarptı gözüme. Bundan router olur mu acaba diye şeytanca bir fikir geldi aklıma. Tamam Küçük Joe cılkını çıkardın şimdi dedim. Bir google. Ve bingo. Oluyor. Videolu açıklaması bile var. Ama işte cılkını çıkarmayacaksın bir şeyin. Çünkü cılk yani bu. Olmadı. Ve bütün akşamüstümü yedi. Önce ethernet girişi sorun oldu, kablosunu bulabildim bulmasına da, sonra da şifresi. En sonunda, saat yedi buçuğa geliyordu, haydi yeter uğraştığın dedim. Ve o konuyu halletmeden kapattım. Ama az kaldı, yıllardır toz topak içinde kalmış ve terk edilmiş modemden bir router yapıyordum. Ve çok heyecanlanmıştım. Daha uğraşsam o şifreyi de bulurdum. Daha önce bulmuşluğum var. Ama ayırdığım zamana ve emeğe değmeyecekti.

Ve son olarak anlatmak istediğim yeni bir konu var. Karar vermiş sayılırım. Bazen aklıma kişisel gelişim makalesi olabilecek konular ve işlenişi geliyor. Yani tam olarak şöyle oluyor, bir sorun çözüyorum, ya da aklımda insanların çoğunun bir konuya bakış açısından farklı bir bakış açım olduğunu ve bunun bana sağladığı avantajları fark ediyorum ve bundan güzel bir makale nasıl olur kafamda canlanıyor. İşte şimdiye kadar bunları uzay boşluğuna yolluyordum. Artık kaleme almaya karar verdim. Yani birkaç tane yazıp, biriktireceğim. Sonra bakalım nasıl oluyor. Kitap olarak düşünüyorum. Sonuçta bir makale yazmak maksimum iki üç saatimi alır. Haftada bir tane, bilemedin ayda bir tane yazsam, senede 12 makale birikir. Ki ayda bir makaleden fazlasını yazabilirim gibime geliyor. Bir bakalım bir senede bu "proje" nereye varmış, kitap olacak kadar makale birikmiş mi elimde. Denemeye değer bence. Çünkü yazasım oluyor. Ve piyasadaki birçok makaleden daha nitelikli olabileceğini düşünüyorum. Tek şartım, bu bir ödev değil. Ayda şu kadar makale çıkacak diye bir disipline girmeye niyetim yok. Aksine, bu disiplin yerine ilham gelince yazma işi.

İşte tüm bunları düşünürken dün, heyecandan uyuyamadım. Bir yandan 1600 puana varmayı başardığımı hayal ettim, bir yandan aklımdaki o makaleyi bir an evvel sabah olsun da yazayım diye yanıp tutuştum. Sonra o makalelerin birikip çok güzel bir kitap olduğunu hayal edip heyecanlandım. Bir yandan sahafla yaptığım alışverişe sevindim, evde daha neler sadeleşecek ve ev ve hayatım ne kadar hafifleyecek diye sevindim. Bunların hepsi bir başarı duygusu yaşattı bana. Gelecekte beni bekleyen başarılar. Her şeyi bir yana bırak, gece, ertesi günün heyecanından uyuyamamak başlıbaşına  doğru yolda olduğunun işaretidir.

İşte böyle blog. Şimdi kaçıyorum artık. Yapacak bir dolu güzel işim var.

BüyükUsta.

Çok çok çok heyecanlıyım blog. Son yazdığım post işlevini gördü. Şikayet ettim, bitti, şimdi şikayeti dönüştürme zamanı. Konu satranç. Darısı kilo, iş ve öykülere.

Birden dank etti. Problem çözerek çok şey öğrendim satranç konusunda, o eski acemiliğim, bebek gibi oyunlarım yok ama bilmem gereken çok şeyi de çalışmıyorum bunca zamandır: T-E-O-R-İ. Bucak bucak kaçtığımın adı bu. Çünkü emek istiyor. Çünkü zaman istiyor. Çünkü zahmetli. Çünkü çok ama çok sıkıcı. 1400 çok net bir sınır. Ve anladım. Teori bilenle bilmeyeni ayıran bir sınır. 1400'e kadar seni kimse ciddiye almaz. Sebebi var. Neyse uzatmayayım daha anlatacaklarım var çünkü.

Karar verdim ve ucundan başladım teori için kolları sıvamaya. Mesela tek piyon ve şahlı oyun sonunu çalıştım ki, annem annem...Tek bir hamle ile koca oyunu verebilirmişsin. Bir tane hamlecik. Yanlış oyna. Yandı gülüm keten helva. Tabii nasıl öğreneceğimi çözmek de bir kalem işti. Çünkü düzgün anlatmıyor sana. Sadece başta temel ilkeyi söylüyor, sonra seni suya atıyor, hadi oyna. Yanlış hamle yaptın mı, "çok yanlış hamle, doğrusu bu" diyor ama hiçbir açıklama yok. Neden yanlış? Doğru dediği hamle ile ne farkı var. Kendin anlayacaksın. Neyse ki geri alıp istediğin kadar baştan oynayabiliyorsun. Denersen, sonuna kadar gidersen anlıyorsun ama. Haaa bu pozisyona düşüyormuşsun ondan yanlışmış. Zevkli geldi böylesi bir de. Sandığım kadar sıkıcı değil. Bu bir.

Sonra google'ladım (ingilizce): 1400'den 1600'e nasıl çıkılır. Evet kafamda 1350'ye varmak istediğimi ve bunun çok küçük bir hedef olduğuna karar verdim öncesinde. Neyse bir tane forumda bir adam uzun uzun çok güzel yöntemler sunmuş. Soruyu ve adamın cevabını kopyalayıp bir word dosyasına attım bilgisayarıma. Yemekten sonra, tok karnıma ve vaktim varken inceledim ki, annem annem..."Kaybettiğin oyunlarını analiz ettir, 2 puan geriye ne zaman düşüyorsun sapta: açılış mı, oyun ortası mı yoksa oyun sonu mu, ona göre zayıf yönünü çalış" diyor. İşte asıl heyecan bu. Çünkü  bu analiz ve teknoloji işine hiç kafam basmıyordu bugüne kadar. Ve Susan Polgar filan, son dünya şampiyonluğunda, bu araçlardan kaçmanın günümüz şartlarında çok büyük yanlış olduğunun altını çizmişti. Bilgisayara bir sürü program yükleyip çalıştıramamıştım şimdiye değin. Adam onların araçlarını hep vermiş. Mesela Lichess.org diye bir site var. Orada bir analiz aracı var, oyunun PGN sini atıyorsun sana hamle hamle analiz edip nerede geriye düştüğünü söylüyor. E ben hep aynı sitede maç yaptım zaten bunca sene. Sadece şu var, oyunların PGN lerini sadece paralı üyelere veriyor. Kaç para? Senede 60 TL. Ne diyosunnn. Hemen paralı üye oldum ve bugüne kadar oynadığım tüm maçlarımın arşivine ulaştım. Düşünsene, özel hoca tutsan, sana tek tek söylemez şu oyunda şurada yanlış oynamışsın diye. Biraz uğraştım, sonra başardım oyunlardan birini analiz ettirmeye. Çok süper zevkli bir şey blog. Bilemezsin.

Ben diyorum ki şimdi, 3 aya 1600'ü görürüm bu gidişle. Ha? Ne dersin? Teoriye de çalışacağım bir yandan. Böyle birkaç koldan yürüyeyim diyorum. Sonuç almamam imkânsız. Hatta çok hızlı ilerleyecek gibime geliyor. Böyle yok iki puan düştüm, yok üç puan alamadımla olmayacakmış. Bakayım şimdi üç ay sonrası ne zaman? 8 Kasım. Haydin.

Ya şu Carlsen bebesi var ya, 13 yaşında büyükusta olup evinde Kasparov'la oynamış, videosunu izledim. Ama tipini görsen, mıncırmalık çocuk. Öyle ergen filan değil. Diyor ki, dünya şampiyonu olmak istiyorum ve bu 2020'den önce olmalı diyor. Çocuğa bak sen. Yaptı da. 13 yaşındaki çocuğun vizyonuna bak ama bir. Sene 2003 ve adam 2020'yi planlıyor.

Evet evet evet. Kendime sık sık söylediğimi bir de buradan söyleyeceğim, bir kere daha, çünkü bunu yapmaya çok meyilliyim: kendini kimseyle kıyaslama, kendinden başka. Yarış dediğin adil olacaksa, aynı çizgide başlar. Oysa kimse aynı çizgide başlamıyor hayata.

1600 benim için güzel bir seviye. Daha da yukarıları görmek ister elbet gönül. Mesela bir gün abimi yenmeyi isterim doğrusu. Daha da sonra BüyükUsta olmayı. Susan Polgar'a, Carlsen'e, Kasparov'la karşılaşmayı. Şu an ay dünyadan ne kadar uzaksa, ben de BüyükUstalıktan o denli uzağım. Ama hayal kurması bile öyle hoş ki. Böyle, ılık ılık. Ve bir de öykünün ve iş dünyasının BüyükUstası olduğunu düşünsene... İyi olmak dişimin kovuğuna gitmiyor blog. Ben mükemmel olmak istiyorum. Huyum kurusun.

Sönük.

Hiçbir şey istediğim gibi gitmiyor. Ne iş, ne satranç, ne kilolarım.

Dizimi kırdım çalıştım. Şimdi doğruya doğru. Fakat kağıt üstünde çok kolay gözüken kalemler, içinden çıkılmaz sorunlar halini aldı. Bir tane video izlemiştim, iş üstüne, youtube'da. Diyordu ki, fazla planlama yapma, harekete geç, çünkü harekete geçtiğinde işlerin tamamen bambaşka bir hal aldığını göreceksin, her şey değişecek. Bugüne kadar aldığım en doğru tavsiye. Yok abicim, olmuyor. Uyum sağlaman lazım da diyordu. Bilmiyorum. Belki biraz zaman lazım. İşin şu anki hali bana hiç heyecan vermiyor.

Satranç dersen...şöyle: 1350 puana varmaya çalışıyorum, iki senedir aşamadım. İki tane sitede oynuyorum, birinde problem çözüyorum, birinde maç yapıyorum. Problem puanında bir iki kere kısa bir süre için aşabildim. Hatta 1500'e bile yaklaştığım oldu geçen sene. Maç puanında ise bu sene de ilk defa 1330'ların üstüne çıkabildim. Biliyor musun, çıkmayınca bir tek puan fazla bile alamıyorsun. Tabii ben bilgisayara karşı oynuyorum. Onun da etkisi olabilir. Oyun sitesinde dün rekorumu kırıp 1337 puana çıktım. Sadece şöyle bir durum var, oynadığım zaman kan ter içinde kalmıyorum artık, eskiden tişörtümü değiştirmem gerekiyordu maçtan sonra. O bir. İkincisi problem sitesi değişti. Bana artık 1700 puanlık problem bile soruyor arada. İlk başta hiç yapamazken, artık arada sırada 1700'lük problemi çözebildiğim oluyor. Hem de bir sefer yarı zamanda çözdüm. Ayrıca okuduğum birkaç makalede oyun ilerletmek için problem çözmenin birinci derecede önemli olduğunu söylüyorlardı. Bir de ben hissediyorum artık farklı bir düşünce yapısı geliştirdiğimi. Bunlar hep oyunumu geliştirdiğimin göstergeleri, henüz puanlara yansımadı sadece. Zamanla olacak. Hatta muhtemelen zamanla bir sıçrama olacak. Ama işte, sabırsızlık. Şimdi olsun istiyorum.

Kilo desen...pöf. Bir türlü sporumu yapamıyorum. Spor yapsam anında iniyor kilo. Yirmi dakika esneklik yogasıyla bile indi. Ama işte... Aman, sorma! Olmuyor. Havalar sıcak. Sıra gelmiyor. Ya karnım aç oluyor, ya yeni yemek yemiş oluyorum. Ya öncelikli bir işim oluyor.

Hikayelerimden birini daha bir dergiye gönderdim. Ses çıkmadı. Pazartesi günü de ses çıkmazsa başka dergiye göndereceğim. Yeni bir hikayeye çalışmaya başladım. Henüz çok başı. Ve pek hikaye yazma havasında değilim.

Kötü işte yani, anlıyor musun. Yani tabii ki sağlık sorunu filan değil, çok şükür. Ama havam sönük.

Hah. Buldum. Güzel bir şeyler de oldu elbet. Kelebeğin Rüyası'nı seyrettim bir kaç yıl gecikmeyle. Çok beğendim. Yılmaz Erdoğan'ın bugüne kadar vasat bulduğum filmleri çok az zaten. En vasatı bile Hollywood'un vasat filmleri kadar vasat. Beğenmeyenlerin yorumlarını okumuştum. Ve etkilenmiştim. Çünkü şairlerle ilgili bir film çok boş da olabilir yeri gelince. Ama sanırım beğenmeyenler iyi edebiyatla kötü edebiyatı da birbirinden ayırabilecek seviyede değil. Onlar Hollywood aksiyon filmi izlesin. Patlamalı dövüşlü filan.

Sonra iki de belgesel izledim: biri İçimizdeki Deniz (İnn Saeii), biri Minimalizm. İçimizdeki deniz, sezgilerle ilgili bir belgesel. Modern insanın nasıl duygularından koptuğunu da içeriyor. Bir daha izleyebilirim. Minimalizm'in de adı üstünde. Az şeyle yaşamak. Tüketimin bize nasıl dayatıldığını ve bunun ne kadar boş bir dürtü olduğunu anlatıyor. Yani zaten bildiğim şeyler. Ama yine de izlemesi hoştu. Bir Marie Kondo değil, ne de Ege'nin Sade'si. Ama onlarla beraber iyi gitti. Sanırım bu da geleceğe dair bir işaret. Mesela eskiden olsa, daha fazla para hayali kurarken, şunu alırım, bunu alırım filan derdim. Şimdilerde hemen bu düşünce öncesi frene basıyorum. Tıpkı yolda pis bir şeye basmadan önce fark edip, irkilerek.

Evet bir zamanlar bu ev boştu. Misal televizyonun sehpası yoktu. Onun öncesinde de televizyon yoktu. Gene bir belgeselden öğrendim. Steve Jobs'un evi de bomboşmuş. Yani bir yatak, bir kanepe, o  kadar. Tabii benimki parasızlıktandı. Onunki hayat görüşünden. Belki bu kadarı benim için çok fazla. Fakat neleri atabilirim diye düşünmeye başlayabilirim. Bir zararı olmaz. Ve nerelerden başlayacağımı biliyorum.

Artık izleyecek belgesel bulmakta zorlanıyorum. Uzayla ilgili belgesellere, biyoloji ile ilgili belgesellere bayılırdım, ama artık o bilgiler bana yüzeysel geliyor. Çünkü kaç tane uzayla ilgili belgesel izledim zaten, galaksiydi, süpernovaydı, solucan deliğiydi, tamam yani, anladık. Biyolojinin de altından girip üstünden çıkmışlığım var okulda zaten, o biyolojili belgeseller dişimin kovuğuna gitmiyor. Doğa belgeselleri de fazla bir şey anlatmıyor. Aslanlı geyiklileri zaten seyretmiyorum. Hah bir de siyası ve tarihli belgeseller var ki onlar ilgi alanıma girmiyor. Geriye kitap okumaktan başka bir alternatif kalmıyor galiba.

Bunları buraya dökmek iyi geldi. Yazmanın dönüştürücü bir etkisi var. Onun için yazıyorum zaten. İyi geldiği için. Şikayet bittiğine göre, ufaktan durumu iyileştirmeye çalışabiliriz. Belki biraz kitap okurum şimdi. Hatta belki belli bir süre en önemli etkinliğim kitap okumak olur.

Yarın yine uğrayabilirim. Çok uzaklaşma.

İş kadınlığı

yenilik: bu postu sesli dinlemek için tık!

Yazasım var blog. Yanaş yamacıma. Güzel gelişmeler oldu, anlatmak istiyorum. Beklenmedik fakat güzel.

Şu günlere damgasını vuran iki sözcük var: birincisi esneklik, ikincisi iş kadınlığı. Tam alışkanlıklar için excel dosyası hazırlamıştım, sistem tıkır tıkır işliyordu, üç gün gitti, dördüncü gün pat diye gündem değişti. İlk önce uyum sağlayamadım. Eski düzeni korumaya çalıştım. Evet insan böyle aptal olabiliyor bazen. Hayat karşısına kestirme bir yol çıkarıyor fakat sen hayır ben bir saat yürümek üzere evden çıktım deyip yolu gene gereksiz uzatmaya kalkabiliyorsun. Neyse sonra aklım başıma geldi, çark ettim, edebildim. O yüzden esneklik. Ne kadar katı bir düşünce yapım olduğunu bu sayede anladığımdan.

İş kitapları okuması yapıyordum ben, çalışkan bir öğrenci gibi. Üç gün okudum. Dördüncü gün, alakasız bir konuyu araştırırken, karşıma gayet somut ve hazır iş fikirleri çıktı. Dediğim gibi ilk önce, "yok ben daha okuma yapmadım", dedim, "hem ben alışkanlık çizelgesi yaptım, onun dışına çıkmak istemiyorum" filan gibi saçma sapan düşünceler geliştiriyordum ki, işte, aptallığımın farkına vardım. Utandım önce.  Sonra da fransızcada "boğayı boynuzlarından tutma" dedikleri şeyi yaptım. Aldım karşıma iş fikrini. Ve bugüne kadar okuduğum bütün kişisel gelişim makaleleri, iş tecrübesi, çıkında ne var, ne yoksa hepsini ortaya döküp, bir iş günlüğü tutmaya başladım. Ucundan başladım çalışmalara yani.

Tabii bugüne kadar asistan olarak çalışırken kazandığım deneyimler inanılmaz işime yarıyor. Asistanlık yaparken hep "beyin" olamayışıma içerlerdim. Fakat bir yandan iş öğrendiğimin farkında değilmişim. Keşke o zamanları çıraklık olarak kabul etseymişim. Keşke bir gün ben de "beyin" olacağım vizyonuyla çalışsaymışım.

Şu an beyin de benim asistan da. Bir asistanım olsa işler tabii ki yarı yarıya belki daha da fazla kolaylaşırdı. Ama şimdilik böyle.

Esnekliğin de önemli olduğunu düşündüğüm için bugünkü iş fikrine sıkı sıkıya bağlanmıyorum. Şartlara göre uyarlanmak üzere bir başlangıç projesi olarak bakıyorum. Bir tohum.

Kafamdaki dağınıklığı aldı bu iş. Eve de yansıdı. Ev gittikçe daha tertipleniyor. En önemlisi de o işin başına oturduğumda, doğru işle uğraşıyorum hissi.

Keyifliyim blog. Hatta yeşil fasulyeyi bile keyifle ayıkladım dün. Sonra, idealimdeki yaz buzdolabını gerçekleştirmek için vişne aldım bugün, komposto yapacağım yarın. Yalnız yeşil fasulyeyi bitiremem diye yarım kilo almışım. İki öğünlük oldu, az oldu. Bir daha sefere bir kilo alacağım.

Bakıyorum da bir haftaya ne kadar çok şey sığmış. Alışkanlıklar Excel Çizelgesine geçen Cumartesi günü başlamışım.

Yeni haftada yapmam gereken iki önemli iş var: birincisi, aktif projelerimin ilerlemesini kayıt altına alacak bir sistem açmak, ikincisi de aklıma gelen yeni fikirleri kayıt etmek için bir sistem tasarlamak. Hedeflerim, yolunda gidenleri devam ettirirken daha çok spor, daha çok deniz ve öykülere daha çok zaman ayırmak.

Derin meseleler.

yenilik: sesli blog uygulamasına geçtik. Ben ve Kahve. Kahve'nin sesli postuna gözatmak için tık.
Bu postu küçük joe'nun sesinden dinlemek için tık!

Karnımı doyurdum. Kahvemi yanıma aldım. Pencere açık, yaz akşamı. Perdelerimi çektim. Baygın bir caz çalıyor salonda. Bugün bir oyun verdim, bir oyun da aldım. Birinci oyunu aceleyle yanlış oynanmış hamlelerden sonra terk ettim. Sonraki rövanş maçında da Paula ilk hamlelerde bana vezirini tam manasıyla hediye verdi. Üstünde fiyongu eksikti sadece. Sonrasında avantajımı kullandım ve yendim.

 Kısacası keyifli bir blog yazısı döşenmek için bütün şartlar yerine gelmiş.

Derin düşüncelerdeyim blog. Bilmiyorsun.

Şu girişimcilik... Benim istediğim para kazanmak sanıyordum bugünlere kadar. Ki, hayallerime özgürlük tanıyınca, daha çok paranın hayatıma çok da fazla bir değişim getirmeyeceğini anladım. Belki biraz daha fazla dünyayı gezerim. Belki bir çiftlik evi kiralarım, şehirden bunalınca kaçar gider, nefes alırım. Ama ondan bile emin değilim. Mesela aklıma Palamutbükü'ndeki boş lüks villalar geliyor. İnsanlar herhalde ucuz diye almış ya da yaptırmış ve sanki gelmiyorlar. Belki geliyorlardır gerçekte, onu bilemem, ama kendimi onların yerine koyunca, Palamutbükü'nde üst üste kaç gün kalırsın? Ya da etrafında tanıdık olmadıktan sonra en güzel çiftlik evi bile bir süre sonra açık hapishane gibi olmaz mı? Neyse şimdi ayrıntısını boşver de, asıl istediğim meğer uğraşmakmış. Bir işi kârlı hale getirmek için uğraşmak. Aslında bu çok iyi haber, bakma bunu böyle anlattığıma. Ama yeni olan her şey gibi alışmak gerekiyor, hayatımı artık buna göre devam ettirmek. Yani zaman gerek bana zaman. Aklımda yeni yeni fikirler var. Evet birden fazla. Belki hepsini birden yaparım.

Uğraşmak. Mutluluğun birinci maddesi Çinlilere göre: "mutluluk, uğraşacak bir iş, umacak bir şey, ve sevecek biri" demişler, daha önce söylemiş olabilirim. Güzel demişler bana sorarsan. Katılıyorum. Birinden biri eksik olunca denge bozuluyor bence. Sevecek biri de gerek. Birini severken yapacak bir işin de olmalı. Bütün uğraşın sevdiğin insan olmamalı. Ve bütün hayatın uğraşın da olmamalı. Günün sonunda birine sarılabilmeli insan. Ama işte hadi deyince olmuyor bu işler. Hepimiz bunu biliyoruz.

Uğraşmak. Şu an anladım. Hayatımın sonuna kadar uğraşmak istiyorum. Bu benim elimde. Hayır "uğraş madem, seni tutan mı var sanki" deme. Çevremde gördüğüm örnekler var. Maddi bir sorunu olmayıp canı ölesiye sıkılan. Onlar gibi olmaktan çok korkuyorum ben. Galiba en büyük korkularımdan biri bu. Bunlar hep başkalarının sıkıntılarını kendi ceketimmiş gibi sırtıma geçirmekten oluyor. Yaşarken bunu hep yapıyorum. Başkasının sorunlarını halletmeye çalışmayı. Ne gereksiz bir uğraş. Sanki bana danıştılar. Dert bile yanmadılar. Kendim gözlemledim, kendim çıkarım yaptım. Fakat çok üzüldüm. Çok korktum.

Kahve yerini çoktan serin buzlu limonataya bıraktı. Arada bakkala gidip hoşbeş aldım, fındıklı. Şşş. Evet endüstriyel gıda, şeker basılmış. Ve kim bilir hangi mide bulandırıcı yağ. Neyse oldu artık. Arada. Çok sık değil. Şimdi bir oyun daha almak istiyorum.

İyi geceler dünya.